Na een korte plaspauze kruip je in een beduidend trager tempo nog een aantal bergen op. Ietwat ongecontroleerd glij je in een rotgang de berg af. Even energie sparen en dan volgt een moment van twijfel. Wat doe ik hier? Is dit wel de juiste route? Komt er nog een waterstop? Wie zei dat dit leuk was? Waar is de finish? Zadelpijn. Zweetreet. Zonnesteek. Uiteindelijk kom je via zo’n vals-plat-waar-is-de-top-van-de-helling heuvel bij laatste uitdaging aan: De Cauberg. Je geeft alles en ziet de finish. Het moment om eindelijk écht uit je zadel te komen is daar. Even uitwaaien en zwaaien.

Met een overwinningspils in mijn hand realiseer ik ineens dat zo’n toertocht in Limburg verdomd veel op carnaval lijkt. De voorpret althans. Je poetst je fiets alsof het een praalwagen is en kiest je pakje met precisie. Hoe extravaganter de uitdossing, hoe groter het applaus. Die voorbereiding, dat is net carnaval. En die tocht? Wanneer ga je nou met een groep vrienden in felgekleurde polonaise de berg op? Ja, die feeststoet lijkt op carnaval. Ook qua mentaliteit lijken een toertocht en carnaval verdomd veel op elkaar: alles geven en dan de teugels laten vieren. Bij de finish wist ik het echt zeker. Niet alleen de herkenbare zweetlucht gemengd met aroma’s van bier en frituur, maar ook de hossende apenpakjes in een feesttent doen me denken aan het heidense volksfeest. Ja, Limburg maakt van tourfietsen een carnavalsfeest, wel met zweetreet en zadelpijn.